Budowniczowie starożytni, jak również i wcześniejsi, z dużą znajomością pracy ustrojów budowlanych przekazywali siły pionowe i poziome na fundament i podłoże gruntowe.
Schematy kratownic drewnianych A. Palladio (1518-1580).
W wieku XVI włoski budowniczy (Andrea Palladio) przedstawił projekt nowych ustrojów konstrukcyjnych — kratownic drewnianych. Kratownic tych nie można było w tym czasie wykonać ze względu na nieznajomość innych sposobów połączeń (oraz łączników) od tych, które powszechnie stosowano, tj. ciesielskich. Budownictwo drewniane rozwijało się głównie na terenach bogatych w drewno budulcowe.
Na terenie Polski wznoszono z drewna budynki mieszkalne, gospodarcze, sakralne, przemysłowe, mosty itp.
W rozwoju konstrukcji drewnianych istotną rolę spełniają sposoby łączenia poszczególnych elementów. Aż do XX w. w budownictwie drewnianym stosowane były połączenia ciesielskie, do których zalicza się czopy, gniazda, zamki, wręby itp. Konstrukcje drewniane z połączeniami ciesielskimi są skomplikowane i pracochłonne, wykonaniem ich zajmowali się wysoko wyspecjalizowani cieśle. Ponadto do wykonania tych konstrukcji używa się drewna o większych przekrojach: belek, krawędziaków, bali. Rozpiętości przekryć drewnianych w rozwiązaniach ciesielskich nie były zbyt duże.
Pomysł Andrea Palladio budowy kratownic z drewna znalazł zastosowanie w budownictwie dopiero po wprowadzeniu do konstrukcji drewnianych nowych połączeń, do których użyto łączników metalowych: gwoździ, sworzni, śrub, pierścieni, płytek wciskanych i kleju. Dzięki temu uprościły się rozwiązania konstrukcyjne, a szczególnie połączenia elementów (złącza), co umożliwiło wykonanie przekryć budynków — konstrukcji dachowych — o rozpiętości do 100 m.