Do budowy suchych podkładów stosuje się płyty wiórowe zaopatrzone we wpusty i wypusty. Rozróżnia się trzy rodzaje układania:
• wyrównywanie starych podłóg drewnianych,
• układanie na legarach podłogowych lub belkach stropowych,
• układanie na suchych podsypkach lub warstwach izolacyjnych całopowierzchniowo lub na belkach.
Przykłady budowy podłoży. Cyfry oznaczają: 1 – Płyta wiórowa, połączona śrubowo z legara-mi podłogowymi lub podłogą drewnianą; la – Płyta wiórowa ułożona pływająco, styki klejone; 2 – Podłoga drewniana; 3 – Belki stropowe; 4 – Legar podłogowy; 5 – Pasy i płyty izolujące przed odgłosem kroków; 6 – Papa falista lub pilśniowa płyta izolacyjna jako płyty pokrywające; 7 – Izolacja przeciwwilgotnościowa, folia polietylenowa 0,2 mm; 8 – Sucha podsypka jako wyrównanie poziomu; 9 – Ewent. papa, przepuszczająca parę jako ochrona przed skroplinami; 10 – Wełna mineralna jako płyta izolująca odgłosy kroków; 12 -Płaski strop surowy.
Dla fachowego ułożenia płyt wiórowych należy przestrzegać poniższych wskazówek:
• Przy wszystkich rodzajach nakładania należy zachować odstęp od ściany 2 mm na bieżący metr powierzchni, jednakże co najmniej 25 mm. Odstęp ten służy jako szczelina dylatacyjna i umożliwia konieczną wentylację tylnych stron płyt. Może on być wypełniony krawędziowymi paskami materiału izolacyjnego.
• Listwy przyścienne nie mogą utrudniać rozszerzania i oddolnej wentylacji płyt. Wykonana wykładzina podłogowa nie może zakrywać szczeliny brzegowej.
• Nad masywnymi stropami są zawsze wymagane izolacje paroszczelne. Nadają się do tego folie polietylenowe o grubości 0,2 mm, których styki nakrywają się co najmniej na 30 cm są sklejone lub ze-spawane. Na ścianach należy doprowadzić izolację paroszczelnę do górnej krawędzi gotowej podłogi. Nie może ona być uszkodzona podczas układania płyt wiórowych.
• Nad stropami z belek drewnianych lub podłogami drewnianymi nie wolno w żadnym wypadku układać izolacji paroszczelnej. Mogłaby ona prowadzić do tworzenia się wilgoci w drewnie, a przez to do jego zniszczenia.
• Mocowanie za pomocą wkrętów powinno tu być wykonywane jedynie specjalnymi wkrętami do płyt wiórowych. Odstęp wkrętów na krawędzi nie powinien być większy niż 20 cm, a rozstaw wkrętów w środku płyt powinien wynosić ok. 40 cm. Odstęp wkrętów od krawędzi musi wynosić więcej niż pięciokrotność średnicy wkrętów.
• Sklejenie płyt na wpust i wypust następuje najlepiej tzw. klejami PVAC (białe kleje z żywicy syntetycznej) o możliwie długim czasie. Sklejone płyty sprasowywane są do obiegających ścian za pomocą klinów, po 24 godz. kliny muszą być usunięte.
• Wykładziny podłogowe należy w miarę możliwości układać bezpośrednio po ułożeniu płyt.
W przeciwnym wypadku płyty muszą być przykryte folią polietylenową. W ten sposób unika się nadmiernego wysuszenia powierzchni płyt, jak również zapobiega się zabrudzeniu płyt podczas kolejnych robót.