Przy wykańczaniu wnętrz w starym i nowym budownictwie, szczególnie przy układaniu wykładzin dywanowych, PCV i parkietu prawie zawsze występuje zapotrzebowanie na płytowy materiał o dużej wytrzymałości na ściskanie i gładkiej powierzchni, który można wszędzie stosować i łatwo przerabiać.
Fachowiec mówi tu o suchych podłożach albo o elementach „suchego jastrychu”. Za najbardziej znane elementy suchego jastrychu uważa się płyty wiórowe, miękkie płyty pilśniowe i płyty gipsowo-kartonowe. Przy układaniu tych elementów płytowych na płaskich podkładkach, belkach sufitowych lub legarach podłogowych zaleca się równoczesne ułożenie materiałów izolacyjnych. Dla uniknięcia szkód budowlanych wszystkie materiały, zastosowane do budowy posadzki powinny być zgodne także pod względem budowlano-fizycznym. Z tego względu dla logo rodzaju przedsięwzięć bardzo ważne i pożyteczne są staranne wstępne informacje, porady i wybór.
Płyty wiórowe
Suche podłoża z płyt wiórowych są doskonałe do układania wykładzin dywanowych, PCV i parkietu. Dają one, zastosowane odpowiednio, znaczne polepszenie izolacji przed odgłosem kroków, wysokie możliwości obciążenia, jak również płaskie, suche i odporne powierzchnie.
Do wykańczania wnętrza stosuje się przeważnie tzw. płaskie płyty prasowane, w których wióry drewna są usytuowane równolegle do płaszczyzny płyty.
Wg rodzaju sklejenia i ewentualnego dodatku środków ochrony drewna rozróżnia się następujące typy płyt:
• V 20. Sklejone płyty nie sa odporne na działania atmosferyczne i nie znoszą wyższej wilgotności powietrza.
• V 100. Te płaskie płyty prasowane są w wysokim stopniu odporne na czasową, wyższą wilgotność powietrza. Po zawilgoceniu muszą być ponownie wysuszone.
• V 100 G. Płyty te są odporne na wysoką wilgotność powietrza i są chronione środkami grzybobójczymi do drewna przed zaatakowaniem przez grzyby. Stosuje się je tam,
gdzie należy się liczyć z długotrwałą, wysoką wilgotnością powietrza, a przez to z wilgotnością płyt.
Płyty wiórowe produkuje się z zastosowaniem środków wiążących z żywic syntetycznych. Dla ograniczenia i uniknięcia zagrożeń zdrowotnych i wdychania przez formaldehydu płyty dzieli się wg specjalnych wytycznych ha trzy różne klasy emisji:
• Płyty klasy „E1” są w wysokim stopniu wolne od formaldehydu; można je stosować w nieograniczony sposób bez powierzchniowej powłoki.
• Płyty klas „E2” i „E3” wolno stosować jedynie z powłoką, szczelną dla formaldehydu.
Wszystkie płyty wiórowe muszą być wyraźnie oznakowane odpowiednio do klasy emisji. Większość kupców drewna i materiałów budowlanych dysponuje płytami klasy emisji „E1”.
Płyty wiórowe występują w grubościach od 2 mm do 70 mm. Chodliwe są grubości 8, 10, 13, 16, 19, 22 i 25 mm. Formaty płyt nie są znormalizowane (chodliwe szerokości 125 do 260 mm; długości 250 do 550 cm). Z powodu znacznego ciężaru grubych płyt radzimy majsterkowiczom stosowanie mniejszych formatów. Wybór grubości płyt jest zależny od rodzaju układania, odległości podpór i później występującego obciążenia.