Lekkie krawężniki i obrzeża ustawia się nie tylko na krawędziach nawierzchni. Bardzo często ustawia się je jako widoczne elementy rozdzielające dwie różne nawierzchnie. Ich linia może tworzyć określony rysunek na większych powierzchniach, np. na placach. Często też obrzeży używa się do rozdzielania powierzchni uprawnych z różnymi roślinami. W ten sposób można oddzielać płaszczyznę trawnika od często przekopywanej części przeznaczonej do okresowego obsadzania, można również otaczać obrzeżami miejsca, w których są posadzone rośliny szybko się rozprzestrzeniające, tworzące podziemne rozłogi itp.
Krawężniki i obrzeża nawierzchni: a), b) i c) obrzeża trawnikowe, d) kamienie oporowe, e) taśma metalowa, f) i g) krawężniki jezdniowe, h) opaska klinkierowa, j) opaska z kamieni na podbudowie betonowej.
Krawężniki ustawia się zwykle przed wykonaniem nawierzchni, po przygotowaniu łożyska drogi. Silne wałowanie nawierzchni może spowodować wypchnięcie krawężnika na zewnątrz, dlatego w miarę zagęszczania nawierzchni łub jej warstw powinno się sprawdzać położenie krawężników i zabezpieczać je przez odpowiednie ubicie ziemi po zewnętrznej stronie drogi. Krawężniki jezdniowe mają szerszą podstawę i osadza się je często na warstwie betonu, zwykle więc są one dostatecznie odporne na odepchnięcie podczas wałowania. Lekkie krawężniki i obrzeża ustawia się zwykle na podsypce piaskowej. W celu zapewnienia większej ich stabilności można je ostawiać na podsypce cementowo-piaskowej. Szczeliny między krawężnikami wypełnia się zaprawą cementową, która łączy je wzajemnie i zabezpiecza szczeliny przed zarastaniem chwastami.
Należy podkreślić, że w większości wypadków krawężniki wystające ponad nawierzchnią (drogi korytkowe) są mniej pożądane, ponieważ zmniejszają wartość estetyczną drogi. Zawsze lepiej wyglądają nawierzchnie płaskie dobrze powiązane z płaszczyznami otoczenia. W sąsiedztwie trawników wystający krawężnik może też znacznie utrudniać koszenie.